Die vrouw loopt er niet voor jou (ikjesrecensies nr. 478)

De nieuwste winkeltjes en leuke adresjes in Amsterdam. Twee seksende vogels in park Het Loo. Mieren en pissebedden onder een houten plaat. Een ontploffende leerling achter een laptop. Ontlastingszakjes voor een hond. En een taalmaatje met telwoorden. Dat had je allemaal aan kunnen treffen in de NRC-ikjes van vorige week. Maar ja, je had andere dingen te doen. Lees het dan hieronder nog maar eens op je gemak door en beloof beterschap voor deze week. Die start nu.

Ik zou niet gaan (ikjesrecensies nr. 477)

Hip en veilig. Gotisch. Kleurrijk. Licht verwijtend. Japans. Ouderwets. Dat bennen ze, die ikjes. Lees hieronder waarom dan wel. Of niet. Kijk maar.

Het vest was van Doortje

Als Tia Albers na een bezoek aan haar zus naar huis wil fietsen is het donker. En ze heeft er al een paar wijntjes in zitten. Tot overmaat van ramp regent het hard. Dus ja, ik zou zijn blijven logeren. Ware het niet dat manlief dan nog langer met de buurvrouw alleen kan zijn. Gelukkig komt de zus van Tia aanlopen met een hip veiligheidsvest, voorzien van lampjes. Ze snappen alleen niet hoe ze het aan moet trekken. Op de rug of schouders? Over een arm? Tia fietst uiteindelijk dan maar zonder vest naar huis. De volgende dag belt haar zus op. Het vest was van Doortje. Doortje is haar hond.

Eieren zoeken in je nakie (ikjesrecensies nr. 476)

In een ver verleden gingen de Van Vurentjes op Tweede Paasdag naar de paardenmarkt. Maar ja, vorige week dus niet, want je moet daar nog wel je vader en moeder voor hebben en zelf een klein jongetje zijn. Nu was ik op Paasmaandag aan het stofzuigen en dweilen met mijn vrouw. Waarom? Omdat er geen ikje was. Anders had ik me daarmee in mijn home office kunnen opsluiten.

Aat hem zijn eigen gang maar gaan (ikjesrecensies nr. 475)

Een romantisch uitstapje naar Enschede. Technisch advies over het aan het kruis spijkeren van Jezus. Uit de kroeg rollen op zaterdagavond. Naar Jesus Christ Superstar in Londen gaan als dat ook in eigen land had gekund. Europapa zingen voor de verjaardag van mama. Een lippenstiftje voor Bach. Confused? You won’t be after reading this next episode of het Ikjesweekoverzicht.

Ik kan echt huiveren als ik aan dit soort mensen denk (ikjesrecensies nr. 474)

Mannen in de klas tijdens de ramadan. De Donald Duck in de haven van Boston. Een Turkse pizza met konijnenvoer erin. Zoete stengels in Marokko. Een verfrommeld A-4’tje in de berm. Seksende duiven op zolder. De NRC-lezers kwamen vorige week weer van alles tegen. Lees hieronder hoe ze het van zich afschreven. En wat het ikjespanel er van vond.

Leuk voor familieavondjes (ikjesrecensies editie 473)

Sporten met een defecte hartslagmeter. Een kerkdienst leiden met een open gulp. Een praatje maken met bouwvakkers uit Polen, Hongarije en Bulgarije. Leuk doen met een serveerster in Portugal. Je in het otje laten nemen door je V6-klas. En de wekelijkse lecture van je master verpesten. Je moet het allemaal maar durven. Je moet het maar meemaken. De ikjesschrijvers uit de NRC schreven het van zich af en hieronder kom je meer te weten over het hoe en het wat.

Vogels tellen

Het is zaterdagochtend. Ik zit klaar voor de Nationale Tuinvogeltelling: je moet gedurende een half uur alle vogels in je tuin tellen en per app doorgeven. „Ik begin nu met tellen”, zeg ik tegen mijn vrouw en ga met mijn verrekijker voor het raam zitten. „Leuk!” zegt ze, „dan ga ik de bloembollen doen.” Even later scharrelt ze enthousiast op haar hurken door de tuin. Na een half uur geef ik het op en zend mijn bijdrage in. Aantal waarnemingen: nul.

Bas van Vuren

Gepubliceerd in de NRC van 30 januari 2024

Meer ikjes van dezelfde auteur.

Te vroeg voor gevaarlijke stralen (ikjesrecensies editie 472)

De reünie van de bevallings-pufcursus: je zult er maar heen moeten. Of naar een uitvaart zonder Mieke Telkamp. Een volleybalwedstrijd waarin een speelster wordt gemarteld. Of naar een bos met blaffende kruisingen. Om maar te zwijgen van de boekenkast van je ouders. Wat je daar aantreft … Nou, dat lezen jullie hieronder, want dit is weer de nieuwe aflevering van de NRC-ikjesrecensiereeks. Leuk toch? En welkom alle nieuwe lezers die via het Tekstblad onze bezoekersstatistieken aan het opkrikken zijn. Keileuk. En je mag natuurlijk altijd mee doen. Niet verplicht.

Schaarse zonnestralen (ikjesrecensies editie 471)

Een schoonmoeder uit 1933. Een schrijvende burgemeester uit Groningen. Een collega in gesprek met de Belastingdienst. Een koerier in de autowasserij. Een vrouw in de achteruit. Een fotograferende endoscopoloog. En twee meeuwen op Antartica. Je kwam ze allemaal tegen op de achterpagina van de NRC, daar waar de ikjes staan. Lees hier gauw verder wat er met ze gebeurde.

Ik rol niet van mijn stoel (ikjesrecensie editie 470)

Een stabiel leven. Aan de pil. Een warme vriendschap. De perfecte kookwekker. Een nieuwe collega. In pyjama de straat op. Dat willen we allemaal wel. Toch? De NRC-ikjesschrijvers vertelden er vorige week over. Dingen die ze wensten, dingen die ze hadden, dingen die ze dachten te hebben. Lees dus maar gauw verder.

Lot Schulze bijvoorbeeld (24 lentes jong) begon na de zomer met een nieuwe master. Dus ja, dan heb je als moderne studente alle tijd van de wereld en kun je je aanmelden als vrijwilliger, bijvoorbeeld bij het Rode Kruis. Maar tijdens de telefonische intake was de Rode Kruis-recruiter niet bijster enthousiast. Het waren best veel verplichtingen en ze merkten nu eenmaal dat “studenten dat soms moeilijk vinden”. Toen Lot zei dat ze haar studie makkelijk zou kunnen combineren met andere verplichtingen was het verbijsterende antwoord: “Ik geef je alleen maar even de opties, Lot. Je kunt je altijd nog aanmelden wanneer je een stabiel leven met een vaste baan hebt, Lot.”